ارزیابی سطوح پریشانی اخلاقی کارکنان پرستاری در شهر ملایر: مطالعه ی مقطعی

در ادبیات پرستاری، پریشانی اخلاقی به عنوان یک مشکل اساسی شناخته شده است که پرستاران در کلیه ی سیستم­های مراقبتی با آن رو ­به ­رو هستند. پریشانی اخلاقی، یک­پارچگی حرفه­ی پرستاری و در نهایت کیفیت مراقبت از بیمار را تهدید می کند. هدف مطالعه ی حاضر، تعیین سطوح پریشانی اخلاقی کارکنان پرستاری شاغل در بیمارستان­های شهر ملایر بود. در این مطالعه­ی توصیفی- مقطعی، 195 نفر از کارکنان پرستاری شاغل در بیمارستان­های شهر ملایر در سال 1394 مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به وسیله ی پرسشنامه ی استاندارد پریشانی اخلاقی گردآوری شدند. تحلیل داده­ها به وسیله ی آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های ch-square و independent t-test) و با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 18 انجام شد. یافته­ها نشان داد که 88 نفر (1/45%) از کارکنان پرستاری دارای پریشانی اخلاقی در سطح متوسط بودند و در درجات بعدی، سطوح پریشانی اخلاقی آنان در حد بالا (62نفر، 8/31%) و پایین (45 نفر، 1/23%) بودند. مهم­ترین عوامل ایجادکننده­­ی پریشانی اخلاقی برای کارکنان پرستاری شامل مراقبت و درمان غیر استاندارد به دلیل کمبود درمان­گر و مراقبت­دهنده (21/0±6/6)، اجرای دستورات پزشک برای آزمایش­ها، درمان­ها و مراقبت­های غیرضروری (12/0±6) و انجام هر اقدامی بدون شایستگی حرفه­ای انجام آن (22/0±9/5) بودند. هم­چنین، از میان مشخصات جمعیت­شناختی، بین تجربه­­ی پریشانی اخلاقی در کارکنان پرستاری با جنس (001/0p=)، بخش محل خدمت (01/0p=) و سابقه ی کار (001/0p=) آنان، ارتباط معنی دار آماری دیده شد. نتایج به­دست آمده از این مطالعه، گویای آن است که توجه به مقوله­ی پریشانی اخلاقی برای کارکنان پرستاری بسیار مهم است که این امر باید توسط متولیان حرفه­ی پرستاری، مدیران خدمات پرستاری و اساتید این رشته مدنظر قرار گیرد